یه خونه واسه خودم

سلام سلام سلام

بعد از تقریبا ً دو ماه نمیدونم چی باید بگم!!! فقط از همه ی دوستای گلم که منو در این مدت فراموش نکردن ممنونم!

واینکه ازالفی(خواهر ِ گلم) ممنونم که بعضی اوقات با همه ی گرفتاری های ِ خودش به درد و دلام گوش میکرد!

و از این بابت که آقا امیر(کوه ِ خاموش)شاید دوباره به شور ِ زندگی برگرده خوشحالم!

از آقا مجید و از مهربون(که واقعا ً مهربونه)ممنونم که در این مدت منو شرمنده کردن!

ودوباره از این بابت که آقا امیر (دل ِ پاره پاره) حال ِ روحیش از قبل بهتره خیلی خوشحالم.

و ازتون خواهش دارم که برای ِ دو تا از دوستان آقا امیر(بچه محل) و آقا بهزاد(ساده دل) دعا کنین که مشکلشون زودتر حل بشه!!!

و همینطور برای ِ دختر ِ 16 ساله ای که به بیماری لا علاجی مبتلا شده !!!(واقعا ً متاسفم)

راستی ضمن ِ عرض ِ تبریک به آقا رضا(خزون ِ بی بهار) برای به پایان رسوندن ِ دوره ی خدمت ِ سربازیشون و ازشون ممنونم با وجود ِ در گیری های ِ زیاد منو از یاد نبردن!

و ممنونم از همه ی اونایی که در این مدت منو تنها نذاشتن از آقا نیما(اشک شمع) از آقا محمد(یادت نره دوست دارم) از آقا میلاد(عشقه داریوش) و از (فاخته) واز مهرنوش خواهر ِ گلم که بازم به یادم بودبا وجود مشکلاتش!و آقا میلاد(گمشده ی ۲ حرفی) وحتی از زمزمه های تنهایی یه دیوونه××××که مطلب هاش برام جالب بود و شایدم آرامبخش و....و اگر کسی هم از قلم افتاده به بزرگی ِ خودتون دیگه ببخشین!

راستی یه گله هم دارم از دوست ِ عزیزی به نام ِ یه غریبه با اینکه تو قسمت ِ در مورد ِ وبلاگ گفته بودم خواهشا ً مبهم نظر ندین ولی.....

و یه چیز ِ جالب تر از همه یه چیزی بود که پاکش کردم ....!!!!!!!!

 و در نهایت خوشحالم که بازم برگشتم!!!

حالا میریم سر ِ اصل ِ مطلب یعنی یه آهنگ از داریوش:

برای ِ گفتن ِ من شعر هم به گِل مانده

نمانده عمری و صد ها سخن به دل مانده

صدا که مرهم ِفریاد بود زخم ِ مرا

به پیش ِ درد ِ عظیم ِ دلم خجل مانده

از دست ِ عزیزان چه بگویم؟؟؟گله ای نیست!!!

گر هم گله ای هست دِگر حوصله ای نیست!

سر گرم ِ به خود زخم زدن در همه عمرم

هر لحظه جز این دست ِ مرا مشغله ای نیست!

خوب این دکلمه ی قبل ِ آهنگ بود!!! حالا اصل ِ آهنگ:

از دست ِ عزیزان چه بگویم؟؟؟گله ای نیست!!!

گر هم گله ای هست دِگر حوصله ای نیست!

سر گرم ِ به خود زخم زدن در همه عمرم

هر لحظه جز این دست ِ مرا مشغله ای نیست!

دیریست که از خانه خرابان ِ جهانم

بر سقف ِ فرو ریخته ام چلچله ای نیست

در حسرت ِ دیدار ِ تو آواره ترینم

هر چند که تا منزل ِ تو فاصله ای نیست...

رو به روی ِ تو کیم من؟

یه اسیر ِ سر سپرده

چهره ی تکیده ای که

تو غبار ِ آینه مرده

من برای ِ تو چی هستم؟

کوه ِ تنهای ِ تحمل

بین ِ ما پُله عذابه

منه خسته پایه ی پُل

اِی که نزدیکی مثله من

ولی امّا خیلی دوری

خوب نگاه کن تا ببینی

چهره ی درد و صبوری

کاشکی میشد تو بدونی

من برای ِ تو چی هستم!

از تو بیش از همه دنیا

از خودم بیش از تو خستم

ببین که خستم

غرور ِ سنگم

امّا شکستم

کاشکی من عصای ِ دستم

یا که از پشت ِ شکستم

تو بخونی تا بدونی

از خودم بیش از تو خستم

ببین که خستم

تنها غرور ِ عصای ِ دستم

از عذاب ِ با تو بودن در سکوت ِ خود خرابم

نه صبورم و نه عاشق

من تجسّم ِ عذابم

تو سرا پا بی خیالی

من همه تحمّل ِ درد

تو نفهمیدی چه دردی زانوی خستمو تا کرد

زیر ِ بال ِ با تو بودن

یه ستون ِ نیمه جونم

این که اسمش زندگی نیست

جون به لب هام می رسونم

هیچی جز شعرو شکستن

قصّه ی فردای ِ من نیست

این ترانه ی زبانه این صدا ، صدای ِ من نیست

ببین که خستم

تنها غرور ِ عصای ِ دستم

کاشکی میشد تو بدونی

من برای ِ تو چی هستم!

از تو بیش از همه دنیا

از خودم بیش از تو خستم

ببین که خستم

غرور ِ سنگم

امّا شکستم

از عذاب ِ با تو بودن

یه ستون ِ نیمه جونم

این که اسمش زندگی نیست

جون به لب هام می رسونم

تو سرا پا بی خیالی

من همه تحمّل ِ درد

تو نفهمیدی چه دردی زانوی خستمو تا کرد!

××××××××××داریوش××××××××××

زندگی

زندگی رسم ِ خوشایندی ست

زندگی بال و پری دارد با وسعت ِ مرگ

زندگی پرِشی دارد اندازه ی عشق

زندگی چیزی نیست که لب ِ طاقچه ی عادت از یاد ِ من و تو برود

زندگی حسّ غریبیست

که یک مرغ ِ مهاجر دارد

زندگی سوت ِ قطاریست که در خواب ِ پُلی می پیچد

زندگی گُل ، بتوان ِ ابدیت

زندگی ضرب ِ زمین در ضربان ِ دل هاست

زندگی هندسه ی ساده ی تکرار ِ نفس هاست

هر کجا هستم، باشم

هر کجا هستم، باشم

آسمان مال ِ من است

پنجره ، فکر ، هوا ، عشق ، زمین مال ِ من است

آریایی ، آریایی زندگی زیباست

زندگی آتشگهی گیرنده پابرجاست

گر بیفروزیش ، رقص ِ شعله اش در هر کران پیداست

ور نه خاموش است و

خاموشی گناه ِ ماست

این شعر رو داریوش در کنسرت ِ سال ِ 2002 بعد از خوندن ِ یکی از آهنگ هاش دکلمه کرد. خدایی خیلی قشنگ این شعر ِ سهراب سپهری رو داریوش دکلمه کرد!!! من که خوشم اومد!!!

دیگه اینکه

زندگی هنوز پا برجاست.......

دیگه بریم سر ِ اصل ِ مطلب یعنی یه آهنگ از داریوش :

ضیافت های عاشق را

خوشا بخشش ، خوشا ایثار

خوشا پیدا شدن در عشق

برای گم شدن دریاست

چه دریایی میان ِ ماست

خوشا دیدار ِ ما در خواب

چه امیدی به این ساحل

خوشا فریاد زیر ِ آب

خوشا عشق و خوشا خون ِ جِگر خوردن

خوشا مُردن

خوشا از عاشقی مُردن

اگر خوابم اگر بیدار اگر مستم اگر هشیار

مرا یارای ِ بودن نیست

تو یاری کن مرا ای یار

تو ای خاتون ِ خواب ِ من

من ِ تن خسته را دریاب

مرا هم خانه کن تا صبح

نوازش کن مرا تا خواب

همیشه خواب ِ تو دیدن

دلیل ِ بودن ِ من بود

چراغ ِ راه ِ بیداری

اگر بود از تو روشن بود

ضیافت های عاشق را

خوشا بخشش، خوشا ایثار

خوشا پیدا شدن در عشق

برای گم شدن دریاست

نه از دور و نه از نزدیک

تو از خواب آمدی ای عشق

خوشا خود سوزی ِ عاشق

مرا آتش زدی ای عشق

خوشا عشق و خوشا خون ِ جِگر خوردن

خوشا مُردن

خوشا از عاشقی مُردن

××××××××داریوش××××××××

چشم من بیا منو یاری بکن                  

 گونه هام خشکیده شد، کاری بکن

غیر گریه مگه کاری میشه کرد              

کاری از ما نمیاد، زاری بکن

هر چی دریا رو زمین داره خدا               

با تمام ابر های آسمون ها

کاشکی میداد همرو به چشم من         

 تا چشام به حال من گریه کنن

حالا باید سر رو زانوم بذارم                     

تا قیامت اشک حسرت ببارم

حالا که گریه دوای دردمه                      

چرا چشمم اشکشو کم میاره

خورشید روشن ما رو دزدیدن                 

 زیر اون ابرای سنگین کشیدن

همه جا رنگ سیاه و ماتمه                    

فرصت موندنمون خیلی کمه

سرنوشت چشماش کوره نمیبینه           

زخم خنجرش می مونه تو سینه

لب بسته، سینه ی غرق به خون             

 قصه ی موندن آدم همینه

اون که رفته دیگه هیچ وقت نمیاد         

تا قیامت دل من گریه میخواد